Buren

Het gras is altijd groener bij de buren aan de overkant: behalve op Curacao dan, want daar is geen overkant. Waar je ook kijkt op Curacao: geen klap te zien, alleen maar water. Je moet maar aannemen dat Venezuela 50 kilometer verderop ligt en dat er echt nog wat andere eilandjes in de buurt liggen. Natuurlijk, er gaan verhalen dat je op een hele heldere dag vanaf de Christoffelberg Aruba kunt zien. En mijn schoonouders in Lagun zeggen dat ze ooit de bergen van het Zuid Amerikaanse continent konden zien. Maar dat zat wat mij betreft altijd in de categorie "elke dag zwemmen er dolfijnen voorbij" : leuk verhaal, maar als ik er ben is er toevallig net niets te zien.

Tot dit weekend dus, toen zich ineens aan de horizon Venezuela aan ons openbaarde. Venezuela! Zomaar! In de dik twee jaar dat ik hier woon had ik dat nog nooit meegemaakt en ik vraag me af hoe vaak EJ en andere Curacao die hards dit bijzondere verschijnsel hebben meegemaakt. Ik schrok me werkelijk het lazerus en dat ook nog eens midden op de Julianabrug, niet echt een plek om nou eens fijn te turen naar de horizon. Turen was trouwens helemaal niet nodig want het land van Chavez lag griezelig dichtbij: alsof ze van boven besloten haddden om het hele continent een stukkie dichter naar Curacao toe te schuiven. Het leek echt geen 50 kilometer meer, eerder 10. Door mijn hoofd schoot de gedachte waarom Venezuela en Zuid Amerika een andere wereld lijkt, waarom doen we toch net alsof het heeeel ver weg ligt.

Het heeft met die onzichtbaarheid te maken. Op Curacao heb je geen idee waar je ligt. De Caraibische zee had ook het IJsselmeer kunnen zijn, op een hele mooie dag. In Sint Maarten is dat wel anders, daar word je elke dag getrakteerd op uitzicht. St Barths, Saba rechtuit, Anguilla bijna aan te raken en vast nog wel wat andere eilanden op mooie heldere dagen (maar dan echt). Dat is een hele andere ervaring, al die eilanden in zicht, je wilt er gewoon naartoe, je moet dat gebied helemaal uitkammen. Hoe zou een Frans eiland zijn, een Engels eiland en is Saba echt zo mooi? Missen we allemaal op Curacao, dat Caraibische gevoel. Daar houden we vast aan het gegeven dat we een 'klein stukje Nederland' zijn, puur omdat we ons alleen op de wereld wanen. De buitenwereld is onzichtbaar dus hij bestaat niet. En toch zijn we veel meer Zuid Amerika dan we denken. Op een heldere dag dan.

P.S. Credit voor de mooie foto gaat naar Dick Drayer, check: http://janthiel.blogspot.com/