Etiquette Curacao Style

Ken je dat? Je woont al een tijdje op het eiland, het gaat wel lekker allemaal, en dan word je overmoedig. Wie vertelt mij wat over Curacao, ik ken de mensen, ik versta de taal (spreken, hmmm..EJ? jij?), hitte doet me niks meer, ik wind me zelfs niet meer op over laksheid en desinteresse. En dan gebeurt er weer iets dat je volledig uit je evenwicht brengt, waarvan je denkt: op wat voor eiland lééf ik eigenlijk?

Het overkomt me nog wel eens als ik berichten over de politiek in de krant lees, of schokkende toestanden in het Sehos. Van die die dingen die écht niet kunnen, zelfs met de beste wil van de wereld (en die wil heb ik, men vindt mij soft en meegaand doorgaans). Of als ik zo'n boekje van Jacob Gelt Dekker in handen heb en lees over allerlei misstanden hier die hij dan weer meegemaakt heeft (gelukkig was het bereslecht geschreven en past het boekje heel goed in een prullenbak). Zou het dan echt zo waanzinnig slecht zijn hier denk je dan, heb ik het mis?

Het kan ook luchtiger natuurlijk en dat wilde ik dan ook even doen (het is niet voor niets vrijdagmiddag). Ik dacht wat te weten van de Curacaose gebruiken. Ik heb net als EJ een Curacaose schoonfamilie en dat helpt. Ik loop al tien jaar mee in de scene en dan weet je het wel zo'n beetje. Denk je. Een rare gozer blijf je altijd maar ik heb mijn kleedgewoontes aangepast, lach stukken uitbundiger en ik kan zélfs een beetje stoer doen. Tot zover de afdeling gedrag op feestjes.

Deze week moest ik echter naar een begrafenis. Niet echt een feestje, al wordt het wel steeds gezelliger naarmate je meer kerkbanken naar achteren zit. Maar zo ver kwam ik niet eens deze keer. Ik had het de ochtend voor de begrafenis zwaar, dus om tijd en moeite te sparen had ik zomaar wat uit de kast getrokken. Een roze shirt, roze stropdas, zwarte broek. Gewaagd misschien maar ik vond dat het kon. Vanessa vond van niet. Ergo: ik moest voor straf in de auto blijven zitten op de parkeerplaats voor de kerk. Voor mij geen uitvaart. Gek genoeg zag ik allerlei mensen in groen, blauw, paars en geel de kerk binnen gaan, zelfs een makamba in korte broek! Waarom zij dan wel?

In de auto begon de discussie. Roze is geen rouwkleur, okee. Maar dat geldt niet als je yu Kórsou bent, dan kan dat. Als Makamba vál je al op, dus dan moet je met je roze hemd niet nog meer aandacht gaan trekken. Vervelend. En die stropdas van mij en de mooie pantalon, golden die niet dan? (ik had immers minder geklede mensen de kerk zien betreden). Nee, ook niet, want kleur gaat altijd vóór de das ('Kleur geet veur' zou je in het Twents zeggen). Als ik een jasje gedragen had dan was het misschien, héél misschien, op een mooie dag nog te tolereren, maar nu niet dus. Was ook zo geweest als ik de familie van de overledene vaag gekend had, maar ook dat was niet het geval. Een goede bekende van de familie die makamba is draagt dus géén roze op een uitvaart, ongeacht jasje, pantalon, strakke gelaatsuitdrukking en een indrukwekkend rouwwoord in gedachten. Dit was haar uitspraak en daar moest ik het mee doen.

Ik ben in volledige verwarring maar ik kom er wel weer bovenop. Goed weekend!