Katie Melua: moet dat nou écht?

Ik erger me al een flinke tijd aan Katie Melua. Jullie kennen haar vast en zoniet dan tóch want je hoort haar twintig keer per dag op de radio. Katie Melua, dat is dus echt hele gevoelige muziek met teksten waarvan je denkt: daar moet ik even voor gaan zitten. Haar stemgeluid is wat recensenten 'breekbaar' zouden noemen. Ik vind het vooral heel veel lijzig gewauwel, ergens in de verte heeft het iets weg van Janis Joplin (waar ik ook niets aan vind). De teksten van Katie, het is bijzonder hoor. Ze had een tijdje geleden een liedje over Nine million bicycles in Beijing, en dat was dus een feit, net zoals het een feit is dat zij van hem houdt. Dat werk dus. En nu heeft ze een liedje waarbij elke zin begint met "If I were a...." en dan weer een ijzersterke metafoor, zwaar richting klefheid: "If I were a sailboat you would sail me to the shore". Gekunstelde romantiek dus, heel erg. Je moet er toch niet aan denken dat je daar naast zit tijdens een feestje, Katie en haar vriendje. En maar aan elkaar plukken en semi ondeugende dingetjes in het oor fluisteren, je verder natuurlijk geen ruk aantrekken van de mensen om je heen. We kennen ze allemaal toch? Katie is zo, ik weet het zeker.

Katie raakt bij mij dus een snaar, al is het een hele valse. Toch lopen hele volksstammen weg met haar. Er is een categorie muzikanten en bands die ongeacht de kwaliteit van hun product heel erg gewaardeerd wordt. Dat moét je dus leuk vinden. Blof is zo'n band: gaan de hele wereld over (om zichzelf te ontdekken), spelen vervolgens geijkte Blof liedjes met dit verschil dat een Chileens kinderkoor op de achtergrond meeneuriet, en dat moeten we dan allemaal heel interessant en hoogstaand vinden. Stef Bos is ook zo'n type, hij gaat 'diep' (lees: multiculti sausje over door en door versleten liedjes heen) en wij gaan mee. Katie komt langzamerhand ook in die categorie terecht. Katie lijkt de veilige haven te zijn voor alle mensen die even weg willen van de harde werkelijkheid van de Top 40 en die éventjes verantwoorde muziek willen horen. Dat het lusteloze, pretentieuze, opgewarmde bagger is maakt dan kennelijk niet meer uit.

Goed, twee jaar geleden ofzo begon deze hype en ik dacht goed te zitten met mijn verhuizing naar Curacao. Curacao, dat is salsa, tambu, merengue, soca, latin jazz, muziek met pit, die moeten niks van dat laveloze gedoe hebben. Maar nee hoor: het Melua virus grijpt ook hier razendsnel om zich heen. Radio Hoyer 2 (mijn stamstation) is in de greep van negen miljoen fietsen in Peking. En als ik in een vlaag van optimisme met mijn vingers in de (vaak lege) jazz bak van de lokale CD zaak grijp dan zie ik alleen maar Katie voorbij komen. Katie is jazz geworden, ook dat nog. En niemand die dat tegen kan houden.