Luistertip: Eldorado!

Ik was weer even in Nederland en uiteraard heb ik de tijd goed besteed door weer fijn de CD bakken in te duiken. Curacao is mooi, Curacao is fijn, maar we hebben hier nul komma nul jazzplaatjes en dat is voor mij een hele zwarte kant aan dit eiland. Goeie muziek mis ik hier gigantisch.

Ik ben afgelopen dinsdag na aankomst in Nederland daarom bijna direct Den Haag ingewandeld op zoek naar Jazz Center in de Wagenstraat. Lieve hemel, wat is dat toch een hééééérlijke winkel. De hele zaak staat bomvol met CD's en LP's, alles wat uit de speakers komt is mooi en de mensen achter de toonbank zijn totaal niet hip en vreselijk deskundig. Kortom: dat was dus genieten, meteen al op de eerste werkdag. Achteraf gezien maar goed ook want vanwege het drukke werkschema is er geen tweede bezoekje meer gekomen en moest ik het de rest van mijn verblijf doen met de Van Leest in Hengelo (niet leuk, tenzij je van Michael Bublé houdt of eindeloze verzamelplaatjes met een 'jazzy' element).

Goed, ik heb me dus vermaakt. De eerste aankoop was meteen een hele goede, en dat moeten jullie ook weten. Ik kocht de plaat 'Eldorado' van Michiel Borstlap. Ik ga niet wéér uitgebreid over Borstlap schrijven want dat heb ik al heel vaak gedaan. Borstlap is gewoon de meest interessante pianist die ik ken, punt. De parallellen met mijn (en zijn) held Herbie Hancock zijn onmiskenbaar: nooit voor één gat te vangen, in geen hokje te stoppen, integer tot en met zonder dat het saai wordt. Zo kun je overigens Eldorado ook omschrijven.

Op het eerste gehoor is het 'gewoon' een vrolijke dansplaat, maar hij heeft een dubbele bodem. Tien jaar geleden had je Jazzmatazz van DJ Guru, dat was ook zo'n plaat die door hele volksstammen gedraaid werd en waar stiekum toch wel heel veel jazz in zat. Al bleek de tand des tijds dit plaatje heel snel aan te tasten: twee jaar later klonk Jazzmatazz ineens vréselijk gedateerd. Bij Eldorado gaat dat volgens mij niet gebeuren. Hoe vaker je 'm beluistert, hoe leuker die wordt. Eldorado is een verzamelplaats van hele strakke beats, geinige zangpartijen en veel intelligente pianoimprovisaties. De plaat is een allemansvriend in de beste zin van het woord: jazz en soulhaters slaan de handen ineen, die vinden dit allebei mooi. Edsilia Rombley rondt het geheel fraai af met een 21ste eeuw versie van 'My Old Piano': ook mooi.

Dus, wie niks heeft met Jazz, die koopt deze plaat. Alsjeblieft, doe me het plezier