Straatbeeld

In het nieuws was het zomaar 36 uur stil over De Antillen, dus dan moet er weer even iemand wat roepen om de lol erin te houden. Deze keer was het PvdA politicus Ed Gumbs die zich zorgen maakt over de toekomst van de Antillen en de rol van de makamba's. Er moest volgens hem maar eens heel kritisch gekeken worden naar die mensen en welke baantjes zij inpikken. Blijkt dat te ver te gaan dan moeten wij terug naar Nederland. Een beetje het verhaal van Wiels, maar omdat Gumbs van de PvdA is zwakt zo'n man dat een beetje af door te stellen dat Wiels de verkeerde toon aanslaat, zucht.

Een ander belangrijk punt van Gumbs, eigenlijk de leukste: wij makamba's domineren volgens hem het straatbeeld. Ik neem aan dat hij dat letterlijk bedoelt. Toen dacht ik wel even 'potverdrie'! Zit ik twee columns geleden te beweren dat we juist onzichtbaar zijn en dan gaat zo'n man zomaar brutaal beweren dat dat niet zo is! Hij durft wel, vanuit zijn luie stoel in Flevoland. Er is nog een ándere reden waarom ik dat laatste punt niet pik. Kijk, iedereen heeft recht op zijn mening, maar mag ik als makamba ook om een beetje respect vragen? Okee, het zal misschien best wel zo zijn dat ik, en met mij vele makamba's, iets van onze identiteit laten zien in het straatbeeld, maar weet hij wel hoeveel inzet en passie er achter mijn 'Nederlander zijn' schuilt? Ik denk het niet, en daarom nu even een korte schets van een doorsnee dag in mijn leven.

Bij ons gaat de wekker altijd een uur eerder dan bij de yu'i Korsou, daar begint het al mee. Dat moet wel want voordat je een gezin van vier in oranje kleding hebt gehesen, de driekleur bij iedereen op de wang staat en de oranje haarlak goed in model is: kost je wel een uurtje. Vervolgens zingen wij, net als alle andere makamba's, klokslag om zes uur het Wilhelmus. Ik heb doodsangsten uit moeten staan om die luidspreker in de antennemast te krijgen, ontvang ik ook geen waardering voor. Daarna ontbijten wij, de Deventer koek van Bussink krijg ik via Chinese connecties hier. Ik zou ook wel lokale ontbijtkoek willen eten maar die ís er gewoon niet en áls die er was dan zouden mijn Nederlandse vrienden mij met de nek aankijken en me uit de club gooien. Of je daar vrolijk van wordt.

Nou, dan de auto in. Eerst de Nederlandse vlag aan de antenne knopen en daarna op pad richting creche en werk. Onderweg moet ik constant bedacht zijn op een passerende makamba: dat verplichte groeten hoort er immers bij. Vervolgens zet ik Morris en Nigel af bij de creche, ik ben dan een kwartier bezig om ze bij te brengen dat ze vandaag vooral géén Papiaments mogen spreken en wanneer ze in die taal aangesproken worden, het vaste antwoord moeten geven: "Ik kom uit het land van Balkenende, ik wens in het Nederlands aangesproken te worden". Okee, Nigel is zes maanden dus die fronst alleen, maar Morris als kind van drie kan het inmiddels, vraag niet hoe. Weet Gumbs niks van.

Dan zet ik Vanessa af op kantoor. Die moet élke dag weer de hoon van al haar yu'i Korsou collega's in ontvangst nemen. Ze vinden het maar niks, die oranje kleding en dat geschmink. Gelukkig heeft Vanessa er begrip voor, je bent getrouwd met een makamba of je bent het niet. Natuurlijk was het in het begin best moeilijk maar na een paar indringende gesprekken zag zij óók in dat dit er nou eenmaal bij hoort. Nu haar familie nog, maar dat komt vast wel goed. Zou ook leuk zijn voor haar trouwens, dat ze daar weer contact mee heeft.

Dan ga ik naar kantoor. Ik ben er om acht uur, dat is precies het moment dat ik voor het eerst die dag mijn gehaakte kleedje uit Meppel op de vloer leg, ter aarde stort en richting Paleis Soestdijk mijn respect voor het Koninklijk Huis betuig. Dat doe ik vijf keer op een dag. Wéér die hoon van de collega's maar dat is hypocriet: het nieuwe serviesgoed van Makkumer aardewerk dat ik hier geintroduceerd heb valt namelijk wél in de smaak dus dan moet je daar eigenlijk ook tegen zijn. Niet dus.

Nou ja, gedurende de dag hef ik op de bekende tijden dan het Wilhelmus aan, werk ik om twee uur mijn schmink bij, strijk ik om vier uur de vlag nog even en om vijf uur ben ik vrij. Ik heb dan geluk want één van de dagelijkse makamba parade's richting Brionplein loopt langs mijn kantoor. Morris, Nigel en Vanessa zijn al eerder ingehaakt dus die ontmoet ik dan in de stoet. 20.000 man sterk vieren we vervolgens ons Nederlander zijn op het plein met haring, Beerenburg, Jolink en Roelvink. Okee, het gaat er soms best een beetje rauw aan toe maar ik vind dat iedereen zijn vrijheid moet hebben, wij ook dus.

Om negen uur ploffen we dan vermoeid neer in de auto (net nieuwe Balkenende hoezen erin gezet, die haal je hier ook niet in de winkel) en dan vertrekken we al toeterend en groetend richting Grote Berg. We strijken thuis als gezin de vlag, ik werk de oranje verf van ons huis een beetje bij en dan is het slapen geblazen. Maar niet vóórdat ik het gehele gezin voor heb gelezen uit de verzamelde werken van Wim Kok. Het was weer een mooie dag.

Wéét zo'n Ed Gumbs dit? Nee natuurlijk niet. Hij schopt alleen maar tegen ons aan zonder enig besef van de moeite, discipline, wilskracht en vooral onze oprechte liefde voor het Vaderland. Okee, als je het zo allemaal op een rijtje zet dan lijkt het misschien best veel en dominant. Gumbs heeft feitelijk gezien een punt, maar wat blijft er dan nog over van het spreekwoord 'leven en laten leven'? Helemaal niets toch? Nee, blijf maar lekker in Flevoland hangen meneer de criticus, u snapt er helemaal niets van....