Balievrouwen

Op Curacao hebben we te maken met een vrouwenoverschot. Een 'overschot' klinkt als een probleem, maar dat hoeft het natuurlijk helemaal niet te zijn. Echte kerels die nog nooit op Curacao zijn geweest en teveel hormonen hebben porren elkaar nu verlekkerd tussen de ribben: 'paradijs op aarde'! Helaas is de werkelijkheid anders.

Laat ik vrolijk beginnen: gelukkig lopen er op Curacao prachtige, slimme, goed gemanierde vrouwen rond, een sieraad voor dit eiland. Heel toevallig zijn ze ook nog eens allemaal lid van mijn Hyves, hoe mooi kan je het hebben. Voor het geval ze niet bezet zijn: go and get them! Toch zijn het niet déze vrouwen die het overschot veroorzaken, was het maar zo.

Nee, het overschot wordt veroorzaakt door een teveel aan vrouwen van middelbare leeftijd met chagrijnige gezichten in te strak zittende mantelpakjes die achter een balie zitten. Het is echt een groot maatschappelijk probleem en ik zie het dan ook als een burgerplicht om dit probleem bij jullie aan te kaarten.

Je kunt geen winkel of instelling inlopen of je ziet ze zitten. Ze zítten altijd, daar begint het al mee. Alle vrolijkheid heeft hun leven verlaten, ze gaan gebukt onder de last van het dagelijks leven dus moeten ze zitten. Door dit gebrek aan beweging groeien de dijen navenant: helaas groeien de mantelpakjes zelden mee.

Ze lachen nooit. Of op momenten dat wij er niet zijn. Ik vermoed als ze hun loon krijgen voor al die harde arbeid die ze verrichten. Een begroeting is vaak ook al een groot probleem: er komt meestal iets uit als 'mmmpfff' en dat is dan de balievrouw versie van bon dia ofzo. Ik 'mmmpfff' op mijn beurt want zo heb ik dat geleerd van mijn ouders: gewoon terugdoen!

Ik heb op dat moment al niet echt zin meer om de interactie aan te gaan maar vaak moet het. Dus ik ga fijn door in het papiamentu, flirt alsof mijn leven er vanaf hangt (werkt bij andere menssoorten vaak heel goed) en kijk dan heel naief in haar ogen, of ik misschien iets van een sprankeling zie. Nee hoor: op mijn vragende blik volgt een doffe drabblik en dan een handeling. Een handeling als in: een bewegend middenrif en een hand richting telefoon, kassa of collega.

Ze hebben het vervolgens bijna altijd mis. Ze bellen de verkeerde persoon, ze geven je het verkeerde formulier, slaan het verkeerde bedrag aan. Met als gevolg dat je weer terúg moet, de ellende in. Ik laat het meestal zitten. Heeft me inmiddels 653 gulden en 53 cent gekost plus een lade vol overbodige formulieren en zestien vage gesprekken met mensen die ik nooit had willen spreken maar goed: alles beter dan dát.

Om vijf uur waggelen ze met z'n allen de deur uit. Dan stappen ze in de getunede Toyota Tercel van zoonlief en begint de rest van de dag. Ik hoop voor hen dat die wat goedgeluimder verloopt dan vóór vijf uur. En anders hoop ik het wel voor hun gezin (hebben ze allemaal gek genoeg).

Nee, balievrouwen op Curacao zijn echt een probleem. Misschien heeft er in Nederland nog iemand een wegstuurregeling liggen?