Nooit meer Bonaire?

What up Bonaire? Wat een lekker ontspannen weekendje had moeten worden begon als een nachtmerrie. Een luxe nachtmerrie, dat dan weer wel. Laten we eerlijk zijn.

Het begon vrijdag. Zoals eerder gesteld hadden we een niet kinderachtige vertraging, helemaal in verhouding met het feit dat het maar 10 minuten vliegen is. Ik bedoel hoe kan dat? In die drie uur kun je minstens 6 keer heen en weer vliegen! Hoe kan je vertraging zo lang bedragen?

Dat kan alleen maar als je vluchten schrapt zonder je passagiers op de hoogte te stellen. Heel erg mooi van DAE, laat die sukkels maar op komen draven. We schrappen de vlucht, onze Fokker 100 zit lekker vol, dus who cares. Vooral zo met je klanten omgaan DAE! Ik ken al heel wat mensen die om principiële redenen niet meer met DAE vliegen. En ik snap nu waarom.

Alsof het nog niet erg genoeg is dat je pas om 23:00 uur om Bonaire landt, vonden 'the powers that be' het ook nog eens nodig om de douche in ons hotel te saboteren. Daar sta je dan na vijf uur reizen in het warmste weer van het jaar op je hotelkamer zonder gelegenheid tot baden. Voor mij niet zo'n ramp, maar voor een zwangere vrouw is dat net de druppel. Vooral als de minkukel achter de balie niet eens de moeite wil nemen zelf even te komen kijken, laat staan iemand te gaan regelen om de boel ff te fixen.

Bedankt Habitat Bonaire voor deze koude douche als welkom (was het maar letterlijk geweest). Maar nog was het niet genoeg. 's Ochtends hadden we de ervaringen lekker achter ons gelaten, immers er moet genoten worden! Klein tegenslagje, fuck it. Bij daglicht leken de kamers niet helemaal fris en schoon (duivenveren?!?), maar ja boeien. Na het ontbijt vroeg de serveerster of ik het ontbijt even wilde afrekenen. Maar ik heb toch gereserveerd met ontbijt? Regel dat maar met de receptie.

Daargekomen kreeg ik me toch attitude van de desbtreffende dame. Nee, ik stond niet in het systeem er was niks over me bekend, "Meneer, ik weet niks van U!", en een e-mail van de superbehulpzame mensen van het reisbureau (Mau Asam; props where props are due) waarin alles stond (inclusief de uitleg dat de e-mailserver stuk was en dat daarom de reservering niet doorgekomen was bij het reisbureau, maar wel met reserveringscode en vermeld ontbijt) wilde mevrouw niet eens zien waarbij ze fysiek mijn hand met de e-mail weg duwde. Nou ja… Daarboven op toverde de nachtportier zo onze gegevens uit de computer bij aankost, hoezo niet in het systeem?

Anyways, de vanaf 12 uur aanwezige manager heeft haar excuses aangeboden, maar toen was de lol ervoor ons wel een beetje af. Toch hebben we er ondanks de tegenwerking van het weer (verschrikkelijk noodweer ook nog eens) het beste van gemaakt. Lekker eten doet iedereen goed.

En met Wim en Zonja rondhangen doet altijd wonderen voor het humeur. Altijd lachen met ze en supergastvrij. Niets is teveel. Misschien kan de gezamelijke Horecaf Bonaire in de leer bij ze?

Dus dit was echt niet de laatste keer Bonaire, maar doen ons dan voortaan maar Harbour Village ;-)

Churandy onze held!

Aangezien het een van de laatste weekenden is dat ons prachtig zwangere Snoepje kan vliegen en omdat ejpeg ook wel ff aan een break toe is, hebben we besloten om last minute een weekendje Bonaire te doen. Vrijdagavond heen en maandagmiddag terug. Heerlijk.

DAE heeft vanouds weer vertraging en ik dus tijd om nog even te bloggen. De vlucht van 20:15 gaat pas om 22:30. Waarschijnlijk. Daar gaat onze avond 'poolside cocktail' dus door de goot.

Hartverwarmend is het dan om te zien dat iedereen, maar dan ook iedereen, Churandy Martina een warm hart toe draagt. Zelfs hier op de airport worden de message boards onderbroken met een hartverwarmende boodschap aan Churandy.

Heel erg zielig, op het kinderachtige af, van een natie als de USA om op deze manier te willen winnen van de underdog. Ik heb altijd gedacht dat de term 'fair play' een uit de Amerikaanse topsport afkomstig begrip was. Geen wonder dat iedereen ter wereld zo langzamerhand een hekel heeft aan die good 'ol US of A. Geen kans laten ze onbenut om mensen tegen zich in het harnas te jagen. Als je al geen bommen op je onschuldige hoofd krijgt, je cocaveld (je enig middel van bestaan) verbrand wordt of je als potentiële misdadiger wordt behandeld op hun vliegvelden, dan pakken ze je je zuurverdiende Zilveren Medaille wel af. Als je toch zo moet winnen, heel sneu.

Maar zoals de titel van deze post al stelt; Churandy blijft onze held! Hij heeft dan geen medaille gewonnen en zelfs zijn wereldtijd blijft uit de boeken. Maar na Usain 'Lightning' Bolt is Churandy gewoon "the best of the rest" zoals Mart Smeets het zo mooi zei. Churandy pabien en in 2012 veeg je de Amerikanen gewoon weer van de baan.

Met een andere 'nationale trots' gaat het niet zo best bemerken we vanavond. De, slechts twee jaar oude, stoeltjes op onze International Airport Curacao beter bekend als Hato zijn in een dusdanig deplorabele staat dat ze zelfs uit Harare International Airport verwijderd zouden worden. Hyperinflatie of geen hyperinflatie. Eh he CAP, dit is toch geen manier om afscheid te nemen van je gasten? Wat een armoe.

Churandy & Marshall in de finals!

Churandy Martina heeft het hem maar mooi geflikt. En de finale van de 100m gehaald én een persoonlijk record gelopen én nog vierde geworden ook. De gouden plak zat er helaas niet in, want de heer Bolt loopt als de gesmeerde bliksem (pun intended). Maar Brons had zeker gekund. Dat biedt dus perspectieven voor de 200m die vanavond van sart gaan! Go Churandy!

Last but not least: Een andere Curaçaose held is natuurlijk ons aller Marshall 'Champ' Godschalk die voor Nederland uitkomt met de lichte 4 roeien. Ze hebben zelfs de finale gehaald! Zowaar ook een hele prestatie. De finale werd afgesloten met een 6de plaats helaas. De avonturen van Champ zijn door Gijs netjes bijgehouden op een blog, bekijk ze hier.

Tommy Jay in da house!

Of zoals W. het zelf zegt: gezuip met muisjes. Gisteravond was er een gezellig samenzijn ter ere van het debuut van Tommy Jay. Tout Willemstad was uitgelopen om de kleine man te begroeten! Dit alles werd ook nog eens live muzikaal omlijst door de fameuze 'Los Presidentes'. Een mooi onthaal.

Günther

Ben ff op dreef en deze had ik ook alweer een tijdje klaarstaan. Red mag dan getrouwd zijn, nog steeds komt hij met eerste klas filmpjes. Enjoy!

Ds. Deeleman

Via Schoolbank.nl vond ik deze klassefoto van de Ds. Deelemanschool te Grevenbicht. Ik zeg klassefoto, maar dit is de hele school (1e tot en met 6de klas). Zo gaat dat in een klein Limburgs Maasdorpje, dat voor de rest RK-gezind is. Wie spot het kleine boontje?

Update

Tsja wat zal ik zeggen. Het is weer (te) lang stil geweest op ejpegwereld. Maar niet omdat ik stil heb gezeten. Sinds terugkomst uit NL (en daarvoor ook trouwens) ben ik ontiegeluk druk geweest. Luxeprobleem; ejpeg.biz loopt namelijk als een speer (praise the lord). Echter dat gaat ten koste van andere dingen. Waaronder dus bloggen. Want er moet immers ook aandacht besteed worden aan Snoepje en de zoon i.o. (jaja zoon). Ondertussen heb ik de laatste dagen ook nog meegedaan aan de 10k Olympische buikloop. Onder een kleine sfeerimpressie van de diverse werkzaamheden. En van Django die een prachtig bot kreeg van tante Babber.